60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ.
ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ.
Του Μανώλη Κ. Κεφαλογιάννη

25η Μαρτίου 1957. Ρώμη. Γενέθλια ημερομηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
60 χρόνια κοινής Ιστορίας της Ευρώπης συμπληρώνονται εφέτος.
Αλλά πριν πάμε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ας δούμε τις συνθήκες της εποχής.
Γιατί η ένωση της Ευρώπης, έγινε επιτακτική ανάγκη;
Μία Ευρώπη, σας θυμίζω, που για αιώνες ήταν πεδίο συνεχών μαχών και αδιάκοπων πολέμων.
Και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χτίστηκε μετά τις στάχτες δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
Που θρηνήσαμε δεκάδες εκατομμύρια θύματα. Και μία γενικευμένη καταστροφή στις υποδομές, στους δρόμους, στα δίκτυα.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος καθόρισε ξεκάθαρα νικητές και χαμένους στο στρατιωτικό πεδίο.
Άφησε, όμως, όπως ο κάθε πόλεμος όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς «πληγωμένους». Βαριά ηττημένους.
Και αυτό το αντιλήφθηκε πρώτος, ο εκ των νικητών του Πολέμου.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Που δύο χρόνια μετά τη λήξη του σε μία ιστορική του ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.
Μίλησε πρώτος για την ανάγκη δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».
Με την ενεργό και ισότιμη συμμετοχή και των νικητών και των ηττημένων.
Βρετανών, Γάλλων και Γερμανών.
Μία Ένωση που θα τερμάτιζε τους πολέμους.
Και αυτή η ιδέα βρήκε άξιους συνεχιστές. Γνήσιους ευρωπαϊστές.
Όπως οι Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Πάουλ Χένρι Σπάακ και Αλτσίντε ντε Γκασπέρι και άλλοι.
Την έκαναν πράξη πολιτικοί ηγέτες ισχυρής ακτινοβολίας όπως οι Σαρλ Ντε Γκολ και Κόνραντ Αντενάουερ.
Το πρώτο βήμα έγινε με τη Συνθήκη του Παρισιού του 1951.
Όπου έξι κράτη –Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο- υπέγραψαν την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα.

Σκοπός της Συνθήκης, η παγίωση της ειρήνης ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρωταρχικό στόχος η δημιουργία μιας κοινής αγοράς για τα κύριες πρώτες ύλης της πολεμικής βιομηχανίας, τον άνθρακα και το χάλυβα.

Έτσι χώρες που κατά την διάρκεια του πολέμου ήταν αντίπαλες τώρα μοιράζονταν και συνδιαχειρίζονταν την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων η διαδικασία της συνεργασίας των έξι κρατών-μελών γνώρισε μία διπλή αποτυχία. Ένα διπλό βήμα οπισθοχώρησης.

Το σχέδιο για τη δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού απορρίφθηκε –νομίζω για δύο ψήφους- από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση.

Κάτι που ανέτρεψε τα σχέδια για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα που αποσκοπούσε στη δημιουργία μίας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με διπλό Κοινοβούλιο.

Η πρώτη απόπειρα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οδήγησε στην αναζήτηση πρακτικότερων πεδίων.

Όπως αυτό της οικονομικής συνεργασίας.

Έτσι φτάσαμε στις Συνθήκες της Ρώμης που υπογράφτηκαν 60 χρόνια πριν στις 25 Μαρτίου 1957.

Που θεωρείται επίσημα ως γενέθλια ημερομηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δύο Διεθνείς Συνθήκες που τις υπέγραψαν η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία.

Με τις οποίες ιδρύθηκαν η γνωστή μας ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας.

Αρκετά χρόνια μετά το 1973 στην παρέα των έξι προστέθηκαν ακόμη τρεις.

Η Μεγάλη Βρετανία, η Ιρλανδία και η Δανία.

Το 1981 η ΕΟΚ των εννιά μελών έγινε ΕΟΚ των Δέκα.

Με την είσοδο της χώρας μας, της Ελλάδος.

Με την καθοριστική συμβολή, τις προσωπικές ενέργειες, την τόλμη και τη διορατικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Μία κορυφαία πολιτική του επιλογή.

Κόντρα, στο λαϊκισμό της εποχής. Που ξεσήκωνε τον κόσμο κατά της επιλογής Καραμανλή θεωρώντας την είσοδό μας καταστροφική.

Όλοι θυμάστε ή έχετε διαβάσει για το περίφημο σύνθημα της τότε αντιπολίτευσης: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Ο λαϊκισμός στη χώρα μας αλλάζει πρόσωπο, αλλάζει συνθήματα αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει συνήθεια.

Να καταστρέφει, να σκοτώνει κάθε θετικό που προσπαθεί να γίνει στην Πατρίδα μας.

Και επειδή ζούμε καιρούς που ο αντιευρωπαισμός έγινε μόδα...

Ο αρνητικός ευρωσκεπτικιστής «trendy» κατά το συρμό της εποχής...

Καιρός να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Απαντώντας, στο πρώτο εύλογο ερώτημα:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ευνοήσει την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς;

Ασφαλώς, ναι.

Τους προσέφερε και τους προσφέρει 72 χρόνια πραγματικής και αδιασάλευτης Ειρήνης και κανονικής Δημοκρατίας.

Αντίστοιχα σε εμάς τις χώρες του Νότου 72 χρόνια Ειρήνης και 40 και πλέον χρόνια πραγματικής Δημοκρατίας.

Αυτή, είναι η μεγάλη συνεισφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Ευρώπη και στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Εύλογο ερώτημα, δεύτερο:

Είχε η Ελλάδα άλλα θετικά από τη συμμετοχή της;

Μια δημοσκόπηση είναι, καθώς λέγεται, η φωτογραφία της στιγμής.

Το 2015 αποτέλεσε αναντίρρητα μια ενδιαφέρουσα στιγμή για να ρωτήσει κάποιος τους Έλληνες τι θεωρούν ότι κέρδισαν από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αφενός γιατί, με κάποιες εξαιρέσεις, επρόκειτο για την τελευταία χρονιά που διανεμήθηκαν οι πόροι του ευρωπαϊκού πακέτου ΕΣΠΑ 2007-2013, προτού περάσουμε στη νέα περίοδο 2014-2020.

Επιπλέον, διότι υπήρξε μια χρονιά στην οποία η πορεία της χώρας σε ευρωπαϊκό πλαίσιο τέθηκε εν αμφιβόλω.

Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση, όποια κι αν είναι, απαντά ταυτοχρόνως σε κάποιες ακόμη ερωτήσεις:

Γιατί συνέβησαν όλα αυτά;

Γνωρίζουμε αλήθεια σε ποιους τομείς έχουν εισρεύσει ευρωπαϊκά χρήματα;

Γνωρίζουμε τελικώς πού η Ελλάδα έχει βγει κερδισμένη από τη συμμετοχή στην Ε.Ε.;

Μόλις το 36,3% των ερωτηθέντων απαντά ότι η Ελλάδα έχει βγει κερδισμένη "στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία" από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πρόκειται για ένα θαυμαστά χαμηλό ποσοστό, λαμβάνοντας υπόψη τα ευρωπαϊκά χρήματα που έχουν εισρεύσει στην Ελλάδα με σκοπό τη μόχλευσή τους στην ελληνική οικονομία, από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα το 1982 κι έπειτα.

Το συνολικό ποσό υπολογίζεται περί τα 160 δισεκατομμύρια σημερινά ευρώ.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πρόκειται για μια παταγώδη ελληνική και ευρωπαϊκή αποτυχία στον τομέα των δημοσίων σχέσεων. Στο κομμάτι της επικοινωνίας.

Είναι η πρώτη στη σειρά των απαντήσεων στις οποίες εκείνοι οι οποίοι θεωρούν τη χώρα ζημιωμένη στον τομέα αυτό είναι περισσότεροι από εκείνους που τη θεωρούν κερδισμένη.

Γιατί δυστυχώς...

Πέρα ή πίσω από τα νούμερα θριαμβεύουν ήδη εδραιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα.
Είναι, όμως η σημερινή Ευρώπη, η Ευρώπη που θέλουμε;
Είναι ελκυστική στους ευρωπαϊκούς λαούς;
Αποτελεί τον οραματισμό των ιδρυτών της;
Η απάντηση από έναν γνήσιο ευρωπαϊστή είναι εύκολη.
Όχι!

Η Ευρώπη προχωράει με δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω.
Και σε πολλά θέματα κάνει άλματα πίσω.
Παράδειγμα, η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης.
Που πιάστηκε αδιάβαστη και απροετοίμαστη.
Που άφησε να πάρουν τον πρώτο ρόλο, οι εθνικοί εγωισμοί, οι πολιτικές απομονωτισμού.
Που ακόμη και σήμερα αποτρέπουν τη σωστή υλοποίηση του προγράμματος μετεγκατάστασης προσφύγων.
Μία Ευρώπη που παρουσιάζει δυστυχώς σημαντικό, σημαντικότατο έλλειμμα ηγεσίας.
Γιατί είναι αδιανόητο, η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων να μην μπορεί να φιλοξενήσει 1 εκατομμύριο πρόσφυγες.
Την ίδια ώρα που μικρές χώρες όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία φιλοξενούν κοντά στα 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και η Τουρκία που όλοι –και ορθώς- μεμφόμαστε 3 εκατομμύρια.
Κοντά στο προσφυγικό πρόβλημα και τα υπόλοιπα.
Οικονομία, Ασφάλεια.
Και έτσι βρίσκουν γόνιμο έδαφος οι γλυκίζουσες φωνές του λαϊκισμού και του άγονου και στείρου ευρωσκεπτικισμού.
Που έχουν κοινό παρανομαστή.
Θα περνάμε καλύτερα μόνοι μας.
Εκεί, όσοι πραγματικά πιστεύουμε στην Ευρώπη πρέπει να δώσουμε πειστική απάντηση.
Γιατί όσοι πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή ιδέα...
Θέλουμε περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη.
Που θα προχωρήσει με γρήγορα βήματα.
Προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην οικονομία.
Για να γίνει επιτέλους πραγματικότητα η Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Που έχει μείνει στο δεύτερο κομμάτι της. Τη Νομισματική.
Γιατί αν η Ευρώπη είχε πραγματικά ΟΝΕ και όχι ΝΕ θα είχε τα απαραίτητα χρηματοδοτικά εργαλεία να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
Θα είχε τα χρηματοδοτικά εργαλεία που είχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ξεπέρασαν την κρίση.
Μία κρίση που ξεκίνησε εκεί αλλά ο ιός καταπολεμήθηκε γρήγορα.
Με έκδοση κρατικών ομολόγων, με εκτύπωση χρήματος, έστω και λίγο πληθωριστικού.
Και η Ευρώπη που κόλλησε τον ιό δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Άρα ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σημαίνει κοινή οικονομική και νομισματική πολιτική.
Αλλά ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σημαίνει και Ευρώπη μίας φωνής στην εξωτερική της πολιτική.
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σημαίνει κοινή πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας.
Αλήθεια, αναλογιστείτε τι σημαίνει για την Πατρίδα μας η πραγματικά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στα θέματα άμυνας και ασφάλειας.
Ειδικά αυτές τις μέρες που παρατηρούμε όλοι μας μία διαρκώς κλιμακούμενη πρόκληση από τους ανατολικούς γείτονές μας.
Αλλά εδώ θέλω να σημειώσω σε αυτό το θέμα κάτι σημαντικό.
Η Ευρώπη που κάποιοι κατηγορούν και της ρίχνουν όλα τα αναθέματα αντιδρά σθεναρά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Καταγγέλλοντάς την ότι δεν σέβεται τις σχέσεις καλής γειτονίας.
Γιατί παραβιάζει συστηματικά τον ελληνικό εναέριο χώρο και τα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Την καταγγέλλει ότι δεν σέβεται και αμφισβητεί τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάννης. Άρα το Διεθνές Δίκαιο.
Την καταγγέλλει ότι όσο δεν αναγνωρίζει κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να γίνει μέλος της.
Την καταγγέλλει ότι η πορεία της ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2015 δεν προσομοιάζει σε κράτος δικαίου.
Την καταγγέλλει ότι παρουσιάζει σημαντικό έλλειμμα δημοκρατίας που την απομακρύνει από την Ευρώπη.
Την Ευρώπη των Αρχών και των Αξιών.
Που είμαι βέβαιος ότι θα προχωρήσει μπροστά.
Και θα δώσει πειστική απάντηση στους λαϊκιστές εποχής.
Τους διάφορους Φάρατζ, Λεπέν, Μπέμπε Γκρίλο, Ιγκλέσιας.
Που ονειρεύονται τη διάλυσή της. Που επενδύουν πολιτικά σε αυτήν.
Γιατί 60 χρόνια μετά η Ενωμένη Ευρώπη οφείλει.
Να εμπνεύσει και πάλι τους πολίτες της Ευρώπης.
Να μην είναι όραμα των ιδρυτών της.
Αλλά κατάκτηση των λαών της.
Και όλοι πρέπει να θυμόμαστε τα κυρίαρχα αγαθά που μας πρόσφερε και μας προσφέρει.
Την Ειρήνη και τη Δημοκρατία.
Γι' αυτό οφείλω να υπενθυμίσω σε όλους αυτούς τους αρνητές της Ευρώπης.
Όποιος δεν γνωρίζει την Ιστορία, είναι καταδικασμένος να την ζήσει ξανά στη χειρότερή της μορφή.